همیشه آرزو داشتم

که زنده بودنم

           به دست تو باشد .

و مردنم هم

            به دست تو .

و چه زود

رویاهایم به واقعیت نزدیک شد.

اینک که

    روح ات از کالبد خاکی ام

              رخت بر بسته است ،

از خدا می خواهم

        باران پاکی اش را

                  بر جسم خسته ام

ارزانی دارد،

   تا گوشه ای از

         قطرات نمناک دیدگانت را ،

                    بر وجودم احساس کنم .

هرگز دوست نداشتم که

       آنچه میان من و تو بود ،

                  خاطره ای فراموش شدنی شود.

عهد بین من و تو

                     نمی بایست خاطره شود .

باید رنگی ابدی به آن داد ،

تا در نوشته های آیندگان ،

قلم ، توانایی نگارش آن را

                         از خویش سلب کند .

رنگ دیدار هر روزمان

              ناب ترین رنگ خدا بود .

رنج نامه ی دل من و تو ،

شفاف ترین برگ شقایق داغ دیده بود .

اما افسوس

که شقایق ها به دست باغبان نارفیق ،

سر به سینه خاک ساییدند

و در وزش توفانی زرد ،

عطر ناب خویش را

                      از من به یغما بردند .

هر شب شبهای زمستان ،

پشت

پنجره ی یخ زده ی اتاقم

سر به دیوار دردها می گذارم

و منتظر می مانم

                    تا از عطر وجودت سیراب شوم .